Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

XL story: κεφάλαιο δέκατο έκτο

to eat or not to eat???

Ξαπλωμένη ανάσκελα χάζεψε τον ανεμιστήρα οροφής μαγνητισμένη από την περιστροφική του κίνηση. Ο φετινός Ιούλιος είχε ξεκινήσει με πολλούς μίνι καύσωνες και ο ιδρώτας στο σβέρκο της έτρεχε ποτάμι. Με μια κίνηση μάζεψε τα μαλλιά της που κολλούσαν σαν χείμαρροι στους ώμους της και μόλις το τεχνητό αεράκι άγγιξε το ιδρωμένο δέρμα της μια ανατριχίλα απλώθηκε σε όλο της το σώμα. Κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο και είδε πως ήταν περασμένες δύο. Το μόνο κακό αυτών των νυχτερινών συνευρέσεων ήταν πως την επόμενη μέρα σερνόταν στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Με μια αποφασιστική κίνηση ανακάθισε στο κρεβάτι και άρχισε να ντύνεται.

"Φεύγεις?" ακούστηκε ο Αποστόλης που ακόμα βαριανάσαινε δίπλα της
"Ναι αύριο είμαι πρωινή" απάντησε εκείνη και σηκώθηκε από το κρεβάτι αφήνοντας ένα μικρό αποτύπωμα του σώματός της πάνω στο ιδρωμένο σεντόνι.
"Θα τα πούμε το Σάββατο?" συνέχισε εκείνος ανάβοντας ένα τσιγάρο.
"Όχι αυτό το σαββατοκύριακο θα είμαι εκτός Αθηνών. Από εβδομάδα θα σε ενημερώσω για την μέρα" είπε και κάθισε και πάλι στο κρεββάτι για να φορέσει τις πλατφόρμες της.
"Έχω τα γενέθλια μου το Σάββατο και έλεγα να ερχόσουν και στο πάρτι που κάνω κάθε χρόνο. Θα είναι και ο Κώστας και η Αιμιλία" της εξήγησε και άρχισε να ντύνεται και εκείνος.
"Α να τα εκατοστήσεις! Μακάρι να μπορούσα να το ακυρώσω αλλά το έχω υποσχεθεί και δεν γίνεται. Kαλά να περάσετε." απολογήθηκε με ειλικρίνεια και έπιασε την τσάντα της.
"Και αν σου έλεγα πως είναι σημαντικό για μένα να έρθεις?" επέμενε κοιτώντας την στα μάτια
"Θα σου απαντούσα πως λες βλακείες και ότι σε πείραξε η ζέστη!" είπε γελώντας και άνοιξε την πόρτα του υπνοδωματίου.
"Αγγελική σοβαρά μιλάω" φώναξε αλλά η Αγγελική είχε ήδη βγει από το σπίτι και κατέβαινε τα σκαλιά.

Ο Αποστόλης όταν συνειδητοποίησε ότι μιλούσε στο κενό πήγε στο μπάνιο και έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του. Την ώρα που σήκωνε το κεφάλι του αντίκρισε το είδωλο του στο καθρέφτη και χάιδεψε τα αξύριστα μάγουλα του. Τα 39 έκλεινε το Σάββατο και αν και το έπαιζε αδιάφορος μια ενόχληση την ένιωθε για τα χρόνια που φεύγαν τόσο γρήγορα. Όχι η ζωή του ήταν πλέον ακριβώς όπως την ήθελε. "Δεν θέλεις λογαριασμό δεν δίνεις λογαριασμό" όπως έλεγε και μια διαφήμιση. Αυτό ήταν το μότο του εδώ και μια επταετία και μια χαρά ευτυχισμένος ήταν έτσι. Αυτό που τον ενοχλούσε ήταν τα σημάδια που έβλεπε στο καθρέφτη και που τα ένιωθε κιόλας στις αντοχές του. Δεν ήταν η ματαιοδοξία του που πληγωνόταν αλλά ο εγωισμός του. Γιαυτό και φρόντιζε να μπλέκει με ανθρώπους πιο ευάλωτους από εκείνον. Αυτοί πάντα υπάκουαν τις επιταγές των αδυναμιών τους και μπορούσε να τους χειριστεί κατάλληλα. Ναι το ήξερε πως αυτό δεν ήταν και "καλοσύνη" αλλά ήταν η δική του άμυνα, όπως ήταν το φαγητό για την Αγγελική. Και αν ποτέ τα πράγματα πήγαιναν να μπλέξουν είχε πάντα το δικό του μοναδικό τρόπο να τα επαναφέρει σε ορθή τροχιά.  Και το θέμα με την πρώην παχύσαρκη Αγγελική ετοιμαζόταν να ξεφύγει. Να ταν καλά η Αιμιλία που του είχε ανοίξει τα μάτια. Είχε έρθει λοιπόν η ώρα να κάνει αυτό που έκανε πάντα και ας ήξερε πως η Αιμιλία δεν θα του το συγχωρούσε ποτέ. Σήκωσε το κινητό του και σχημάτισε το νούμερο της.

"Ξέχασα κάτι εκεί?" ακούστηκε η Αγγελική λαχανιασμένη από την άλλα άκρη
"Ναι κάτι ξέχασες..." απάντησε εκείνος διφορούμενα
"Πες μου μόνο ότι δεν ξέχασα γαμώτο τα κλειδιά μου!" είπε  αγχωμένη και άρχισε να ψάχνει την τσάντα της
"Όχι δεν ξέχασες τα κλειδιά σου...Ξέχασες να μου πεις που θα πας το σαββατοκύριακό" παραπονέθηκε εκείνος κάνοντας την να κοντοσταθεί.
"Αποστόλη είσαι καλά???? Τι σε έχει πιάσει σήμερα???" ρώτησε μετά από λίγα λεπτά σιγής
"Αγγελική νομίζω πως άλλαξα γνώμη για τους όρους της σχέσης μας. Θέλω να είμαστε μαζί κανονικά.." εξομολογήθηκε και το κινητό κόντεψε να πέσει από το χέρι της Αγγελικής με αυτό που άκουσε.
"Αποστόλη πήγαινε κοιμήσου! Γιατί ή η ζέστη σε έχει βαρέσει όντως ή έχεις όρεξη για πλάκα νυχτιάτικα" διαμαρτυρήθηκε μετά από λίγα δευτερόλεπτα.
"Μια χαρά είμαι και πλάκα δεν κάνω σκέψου το... αυτό που έχουμε δεν είναι πλέον για μένα αρκετό. Οπότε ή το προχωράμε ή το κόβουμε. Εσύ αποφασίζεις! Θα σε περιμένω το άλλο Σάββατο...αν έρθεις θα ξέρω πως προχωράμε αν όχι τότε χάρηκα που σε γνώρισα" δήλωσε με αποφασιστικότητα μην αφήνοντας περιθώρια αμφισβήτησης και το έκλεισε αφήνοντας την Αγγελική στην μέση του δρόμου ,να κοιτάζει το τηλέφωνο και να αναρωτιέται, τι σκατά μύγα τον είχε τσιμπήσει ξαφνικά.

Την επόμενη μέρα η Αγγελική σκεφτόταν τα λόγια του και περίμενε να χτυπήσει το τηλέφωνο να της πει πως της έκανε πλάκα. Όταν αυτό παρέμενε βουβό και τη δεύτερη μέρα άρχισε να αναρωτιέται μήπως τα είχε φανταστεί όλα αυτά υποτιμώντας τα τρελά της γονίδια. Ο Αποστόλης και εκείνη σε σχέση κανονική έμοιαζε με ανέκδοτο και μάλιστα αποτυχημένο. Δεν ήξερε τίποτα για εκείνον εκτός από το ότι ταίριαζαν στο κρεββάτι και ότι έφτιαχνε θεϊκές βάφλες. Αρκούσαν αυτά τα δύο για μια σχέση όμως? Και πως θα μπορούσε να λειτουργήσει κάτι τέτοιο, όταν τα πράγματα είχαν ξεκινήσει ανάποδα με τον αποκλεισμό αυτού του ενδεχόμενου? Εκείνη το ήξερε πως δεν θα μπορούσε να κάνει μια σχέση σε αυτή τη φάση..το έλεγε και στην Αιμιλία συνέχεια. Για να μπορέσεις να προσφέρεις σε μια σχέση πρέπει να είσαι έτοιμος να δώσεις και εκείνη ήταν τόσο απασχολημένη με το δείκτη μάζας σώματος της τους τελευταίους μήνες που ανάθεμα και αν ήξερε αν μπορούσε να προσφέρει κάτι άλλο από συμβουλές αδυνατίσματος. Όταν πλέον αποδέχτηκε πως μάλλον μιλούσε σοβαρά, άρχισε να εξετάζει και τα δύο ενδεχόμενα. Από τη μια να κόψουν μαχαίρι και από την άλλη να ξεκινήσουν κάτι εντελώς αβέβαιο. Αν έκοβαν μαχαίρι θα της έλειπε αλλά θα το ξεπερνούσε, δεν τον είχε ερωτευτεί ακόμα και ήταν αρκετά νωρίς να προστατεύσει τον εαυτό της. Αν πάλι προσπαθούσαν να κάνουν μια λειτουργική σχέση ίσως να την βοηθούσε να βρει τι της έφταιγε. Οι ψυχολόγοι δεν λέγανε σε πολλούς ασθενείς της ότι οι σχέσεις είναι οι καθρέφτες πραγμάτων που δεν θέλουμε να δούμε? Μπερδεμένη όσο ποτέ άλλοτε καταβρόχθισε μια τεράστια σοκολάτα και αμέσως ένιωσε αηδία με τον εαυτό της που στα δύσκολα πάλι εκεί έβρισκε καταφύγιο. Αποφάσισε έτσι να τηλεφωνήσει στην Αιμιλία ελπίζοντας στην καθοδήγηση της.

"Μάλιστα και τι αποφάσισες?"
"Αν είχα αποφασίσει ρε δεν θα σε έπαιρνα τηλέφωνο! Τη γνώμη σου θέλω!"
"Τη γνώμη μου την ξέρεις..."
"Τη ξέρω αλλά ποτέ δεν μου εξήγησες το λόγο...Δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα να μου πεις.."
"Όχι Αγγελική δεν θα σου πω γιατί είναι και εκείνος φίλος μου όχι μόνο εσύ. Και αν και με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση θα σου πω μόνο να ακολουθήσεις το ένστικτό σου.."
"Το ένστικτό μου, μου λέει να δοκιμάσω χωρίς να ελπίζω σε πολλά... αλλά η λογική μου από την άλλη μου λέει πως αυτή η ξαφνική μετάλλαξη κάτι βρωμάει.."
"Ρε Αγγελική ήμαρτον δεν είσαι ηρωίδα στην "Λογική και ευαισθησία" τι θες πουλάκι μου?"
"Τον θέλω στο κρεβάτι μου. Αυτό θέλω! Μου είναι αδύνατο να κόψω όλων των ειδών τα "γλυκά" ταυτόχρονα..Μα μια χαρά ήμασταν τι τον έπιασε μου λες?"
"Δεν ξέρω τι τον έπιασε.... ή μάλλον έχω μια ιδέα αλλά δεν πρόκειται να σε επηρεάσω λέγοντας σου την άποψη μου... Αφού όμως κατηγορηματικά τον θες στο κρεβάτι σου τσάμπα το συζητάμε... Βάλτον και στη ζωή σου και ο θεός μαζί μας!" είπε και έκλεισαν το τηλέφωνο.

"Κώστα να πεις να ετοιμάσουν το σπίτι στην Μυτιλήνη" φώναξε η Αιμιλία στον Κώστα που αμέσως ήρθε στο δωμάτιο και την κοίταξε επικριτικά.
"Είσαι τρελή???? Με το νεογνό θα πάμε στο νησί?? Ξέχασε το Αιμιλία ως εδώ και μην παρέκει! Έκανα υπομονή τόσους μήνες αλλά αυτό με βγάζει από τα ρούχα μου! Το παιδί λίγων ημερών εγώ σε νησί δεν το πάω αν θες να πας μόνη σου!" ούρλιαξε απελπισμένος
"Αχ μπουμπούνα μου!!! Όταν αγριεύεις πολύ φτιάχνομαι να ξέρεις!!! Όχι δεν θα πάμε στο νησί εμείς. Απλά θέλω το σπίτι να είναι έτοιμο αν χρειαστεί. Έχω τους λόγους μου! Ανοίξανε Κωστή οι ασκοί του Αιόλου...." είπε και ο Κώστας ακόμα μια φορά δεν κατάλαβε τι εννοούσε.

Και ενώ σε αυτό το σπίτι ο Κώστας απαιτούσε εξηγήσεις για ακόμα μια φορά και η Αιμιλία αρνιόταν να τις δώσει, σε ένα σπίτι κάμποσα χιλιόμετρα δυτικότερα μια Αγγελική σαν άλλος Άμλετ κρατούσε μια δεύτερη σοκολάτα και αναρωτιόταν to eat or not to eat. Kαι εκεί μέσα στο κοσμικό αυτό ερώτημα της ήρθε μια αναλαμπή. Η Αιμιλία είχε και πάλι δίκιο. Η κοιμισμένη της θέληση που άξαφνα είχε ξυπνήσει την είχε κάνει να τολμήσει εξαρχής και πλέον αδυνατούσε να την ξανά ναρκώσει. Η Διαβολική είχε αρπάξει για τα καλά τα ηνία και αρνιόταν πεισματικά να τα παραδώσει. Με συνοπτικές διαδικασίες έτσι, ήρεμη και κατασταλαγμένη, έβαλε τη σοκολάτα στο ψυγείο και ενημέρωσε τον Αχιλλέα ότι δεν θα μπορούσε να πάει. Όσο όμως έκανε ανασκαφές στα άπειρα καινούρια της ρούχα για να διαλέξει τι θα φορέσει το Σάββατο μια ακόμα σκέψη πέρασε από το μυαλό της και όπως κολλάει η βελόνα του πικ απ κόλλησε και επαναλαμβανόταν σαν προσευχή...."Μόνο μην φάω τα μούτρα μου...μόνο μην φάω τα μούτρα μου...μόνο μην φάω τα μούτρα μου...."

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλιαστε: