Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

To θηρίο....



Γίνανε οι μνήμες βάρος ασήκωτο...
και όλα όσα έκανα αλλά κυρίως εκείνα που δεν έκανα...
και περνάει ο χρόνος τικ τακ τον ακούς?
ο ήχος του με κουφαίνει ... η σιωπή με κουφαίνει...
Και νιώθω έτοιμη να εκραγώ σαν ηφαίστειο αλλά δεν ξέρω το πως...
ψάχνω ψάχνω τον τρόπο και όλοι οι τρόποι μοιάζουν λανθασμένοι...
Αλλά τα είδα και τα σωστά..αυτά δεν με έφεραν άλλωστε εδώ που στέκομαι?
βαρέθηκα να στέκομαι...θέλω να τρέξω...έστω να τρέξω και ας ήλπιζα κάποτε πως θα πέταγα.
Μίκρυνε ο ουρανός μου και δεν χωράνε πια τα φτερά μου να ανοίξουν...
αν κάνω να τα ανοίξω φοβάμαι πως θα σπάσουν...πάγωσαν και θα γίνουν χίλια κομμάτια...
Μόνο το μυαλό μου τρέχει χρόνια τώρα και τα χέρια μου τρέχουν στον απόηχο του πάνω στα πλήκτρα...και όπως τρέχουν ακούω μελωδίες λες και μπορούν τα πλήκτρα ενός υπολογιστή να γεννήσουν ήχους... και όμως και μουσική φτιάχνουν και εικόνες και είναι καμία φορά τόσο αληθινά αυτά που φτιάχνουν που είναι λες και τα έχω ζήσει... Κρύβομαι μέσα τους και σκεπάζομαι με τις λέξεις και το κρύο φεύγει...Πάντα ζήλευα τους μουσικούς....τους ζωγράφους... τους ποιητές... νότες, χρώματα, λέξεις, όλα μικρά κομματάκια παζλ που τα ενώνουν και φτιάχνουν αναμνήσεις , ιστορίες, συναισθήματα. Και προσπαθώ....αλήθεια στο λέω προσπαθώ... πίστεψε με προσπαθώ με όποιο τρόπο μπορώ να βγάλω από μέσα μου αυτό που έχω αλλά όσο προσπαθώ αυτό τόσο μεγαλώνει σαν μωρό που δεν θέλει να γεννηθεί. Κουβάρια μπλεγμένα που ψάχνεις την άκρη και πάνω που νομίζεις πως την βρήκες διαπιστώνεις πως κάπου υπάρχει ακόμα ένας κόμπος...Και κόμπο τον κόμπο νιώθεις σαν μοναχός που παίζεις με το κομποσκοίνι του μυαλού σου και πέφτεις σε μια νιρβάνα που όμοια της δεν υπάρχει. Φωνάζω με ακούει άραγε κανένας?  Μα γιατί κανένας δεν ακούει την δική μου κραυγή....μάλλον είναι σε λάθος μήκος κύματος....άλλαξε συχνότητα και ίσως να με ακούσεις. Και θα μου πεις γιατί δεν αλλάζεις εσύ μήκος κύματος αλλά δεν μπορώ...είναι πάνω από μένα....μέσα σε μένα...κομμάτι από μένα....αν αλλάξω μήκος κύματος θα με χάσω...και φοβάμαι να με χάσω και ας με μισώ ώρες ώρες...Τα χέρια μου πάντα είναι ζεστά το έχεις προσέξει???  χειμώνα καλοκαίρι καίνε λες και μονίμως περιμένουν να κάνουν κάτι...περιμένουν χρόνια να κάνω κάτι μαζί τους να δροσιστούν αλλά ακόμα και όταν τα χρησιμοποιώ εκείνα φουντώνουν περισσότερο...αχόρταγα χέρια....αχόρταγο μυαλό..αχόρταγη ψυχή ...όλο ζητάτε και δεν ξέρω τι άλλο να σας δώσω.... Όσο μεγαλώνω μικραίνω...συρρικνώνομαι...θέλω οξυγόνο...δεν μπορώ να αναπνεύσω δεν το βλέπεις? Δεν το βλέπεις..βλέπεις μέσα από μένα λες και είμαι διάφανη..ποτέ δεν είδες μέσα σε μένα ακόμα και όταν άνοιγα όλες τις πόρτες και σε καλωσόριζα...Έμπαινες με τα μάτια κλειστά και κρατούσες μόνο όσα ήθελες...όσα σε βόλευαν...όσα φαινόντουσαν... Και έμεναν όλα τα υπόλοιπα χωρίς να τα αγγίξεις...ακόμα εκεί είναι περιμένουν και αυτά μήπως σε κάποια από τις επισκέψεις σου τα δεις... Δεν φταις εσύ...εγώ φταίω που σου ζητάω να μπεις στο λαβύρινθο μου και να βρεις την έξοδο... όταν  για σένα από την αρχή  όλα ήταν απλά μαθηματικά ένα και ένα κάνουν δύο φωνάζεις από το δικό σου στρατόπεδο και εγώ θέλω ένα και ένα να κάνουν δύο μήπως και σταματήσουν επιτέλους οι φωνές στο κεφάλι μου αλλά για μένα είναι αδιανόητο ένα και ένα να κάνουν δύο όταν τα νούμερα είναι άπειρα. Άπειρο μαγική λέξη αλλά ακόμα και σε αυτή την λέξη οι μαθηματικοί θέλησαν να βάλουν κάτι να την προσδιορίσουν συν και πλην...μαζί και χώρια...όλοι και κανένας... Βάζω τέρμα την μουσική...δεν θέλω να με ακούω αλλά ακόμα και αυτό ιδιοτροπία μου σου φαντάζει...λες κι θέλω να σε απομονώσω.... ανόητος που είσαι! Μόνο έτσι καταφέρνω να σπρώχνω τις μέρες μόνο με δυνατούς ήχους να τρυπάνε τα αυτιά μου, να διαχέονται στο μυαλό μου, να το μουδιάζουν να μην αντιδρά...Και όταν ακόμα και οι δυνατοί ήχοι δεν καταφέρνουν να σβήσουν τον διακόπτη γράφω...γράφω και δεν με διαβάζεις....δεν θέλησες να με διαβάσεις ποτέ....γιαυτό πλέον δεν ξέρεις καν ότι γράφω...πλέον νομίζω δεν θέλω να με διαβάσεις γιατί δεν μπορείς και ας λες πως μ αγαπάς...Πως αγαπάς κάτι όταν δεν το ξέρεις? Ίσως και να μπορείς και ίσως αυτή η αγάπη να είναι και η πιο σπουδαία. Εγώ θέλω να σε διαβάσω....προσπαθώ να σε διαβάσω και εκνευρίζομαι που είσαι τόσο καθαρός...αυτή η καθαρότητα σου με θυμώνει, με εκνευρίζει. Τα εύκολα πάντα με κούραζαν διψάω σαν τρελή για κάτι δύσκολο. Ναι το ξέρω πως είναι παράλογο αλλά έτσι είμαι, είπαμε το θηρίο που κρύβω μέσα μου και που δεν δέχεται να βγει με τίποτα. Καμουφλαρισμένο μέσα σε ένα κοινότυπο άνθρωπο τον σιγοτρώει αργά και βασανιστικά και τις νύχτες βγαίνει και του ψιθυρίζει λόγια λάγνα για ζωές περίπλοκες για τόπους μαγικούς ματωμένους με πάθη, βρεγμένους με δάκρυα λουσμένους με φόβους. Και όταν το πρωί το θηρίο λουφάζει σε μια γωνία οι μέρες μοιάζουν πιο θαμπές μέσα στο μεγαλείο της καθημερινότητας. Με διαβάζω και βλέπω πόσο εγωίστρια είμαι....θέλω να μπεις και να αναμετρηθείς με το θηρίο...είμαι άδικη συγχώρα με... ένας αδύναμος άνθρωπος είμαι που του αρέσει να βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του...Σου είπα πως όσο μεγαλώνω μικραίνω???? Ναι στο ξαναείπα μάλλον αυτό θα φταίει.-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλιαστε: