-Νιώθω τόσο περίεργα... Και είναι τόσο επίμονος και τόσο γλυκός...
Και Βασούλα μπορεί να μην μοιάζει με αυτό που έζησα με τον Νίκο αλλά
είμαι καλά...Είμαι ήρεμη και αυτό έχω ανάγκη τώρα... λες να κάνω λάθος?
-Δεν ξέρω Ελπίδα...
-Πως δεν ξέρεις? Εσύ δεν μου είπες στην Αγγλία να θυμάμαι πως δεν υπάρχει λάθος και σωστό?
-Ναι το είπα...
-Τι έχεις Βασούλα μου?
-Τίποτα μια χαρά είμαι...
-Αγχωμένη για το γάμο είσαι? Είναι νωρίς ακόμα μην το σκέφτεσαι...Μέχρι το καλοκαίρι έχουμε καιρό. Και μην ανησυχείς παρέα θα πάμε στο χωριό να το πούμε στους δικούς σου...Αχ πόσο χαίρομαι για σένα να ήξερες!
-Το ξέρω..
-Λοιπόν και συνεχίζω... Ξέρεις που έκλεισε ο Αργύρης να πάμε την Παρασκευή που έρχεται?? Σε ένα εξαιρετικό μαγαζί που καιρό είχα βάλει στο μάτι αλλά που χρειαζόταν μήνες πριν κράτηση! Και εκείνος την είχε κάνει Βασούλα και ας μην ήξερε αν θα ήμασταν μαζί.. Δεν είναι πολύ γλυκό και ρομαντικό από μέρους του?
-Ναι .. είναι.. πολύ χαίρομαι και εγώ για σένα...
-Είδες ρε Βασούλα όλα καλά θα πάνε. Εσύ θα παντρευτείς τον Μάνο και εγώ που θα πάει, θα ξαναγεννηθώ από τις στάχτες μου... Είμαι σε καλό δρόμο σου λέω. Η μάνα μου δε όταν της είπα πως βγαίνω πλέον με τον Αργύρη μόνο τα κλάματα δεν έβαλε από την χαρά της. Ναι όλα καλά θα πάνε...
-Ναι όλα καλά θα πάνε, είπε η Βασούλα και αγκάλιασε την αισιόδοξη Ελπίδα λίγο πιο σφιχτά από συνήθως... Και την φίλησε και έφυγε βγαίνοντας στην βροχή για να επιστρέψει σπίτι της. Ο Μάνος μέρες τώρα κουβαλούσε τα τελευταία του πράγματα και όλα τα δωμάτια έμοιαζαν βομβαρδισμένα. Σιγά σιγά θα τα τακτοποιούσε όλα.
Η προθεσμία του εξαμήνου άλλωστε κόντευε να εκπνεύσει. Ο Νίκος πλέον θα είχε βεβαιωθεί πως δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο και θα αραίωναν και εκείνες τις συναντήσεις που σαν βαρίδι την έδεναν με τον άνθρωπο που κάποτε είχε υπάρξει.Γιατί πλέον το μόνο που την κρατούσε σε επαφή με τον αλλοτινό εαυτό της ήταν το βλέμμα εκείνου όποτε την συναντούσε. Αυτή η μικρή κλωστίτσα...που σύντομα θα κοβόταν.. Και μπορεί εκείνος να είχε παραιτηθεί από την προσπάθεια να της αλλάξει γνώμη για τον γάμο, αλλά συνέχιζε και ερχόταν. Καθόταν μαζί της δέκα λεπτά έξω από το ξενοδοχείο μέχρι εκείνη να κάνει δύο τσιγάρα και ύστερα έφευγε. Και όλα αυτά πια μέσα στην απόλυτη σιωπή....Από παντού σιωπή... Μέσα της ...γύρω της...
-Που θα πας μωρό μου?
-Να δώσω κάτι σημειώσεις σε μια συνάδελφο δεν θα αργήσω..Θες να έρθεις μαζί?
-Όχι άστο, θα κάτσω να κάνω πρόβα ένα κομμάτι καινούριο
-Δεν θα αργήσω , είπε και βγήκε από το διαμέρισμα κρατώντας ένα μεγάλο κλασέρ.
Και άφησε ο Μάνος βιαστικά την κιθάρα από χέρια του τη στιγμή που η πόρτα έκλεισε πίσω της. Κάτι δεν πήγαινε καλά... Τους τελευταίους μήνες η Βασούλα είχε γίνει ότι εκείνος ήθελε, αλλά δεν του άρεσε. Ναι το παραδεχόταν... καθόλου δεν του άρεσε ! Γιαυτό και την είχε απατήσει με ευκολία τότε τα Χριστούγεννα. Επιτέλους μπορούσε και λειτουργούσε και με άλλες γυναίκες! Τελικά δεν τον είχε ευνουχίσει εντελώς όπως νόμιζε. Και θα την είχε παρατήσει αν δεν είχε αυτό το προαίσθημα ότι κάτι δεν κολλούσε σε αυτή την απότομη μεταστροφή. Αλλά όσο και αν έψαχνε, όσο και αν την παρατηρούσε, τίποτα δεν έβρισκε και αυτό τον εκνεύριζε απίστευτα. Αντί λοιπόν να φύγει μακρυά από αυτή την χλιαρή εκδοχή της Βασούλας που δεν τον έφτιαχνε πια σε κανένα επίπεδο έκανε το πλέον παράλογο και της ξαναζήτησε να παντρευτούν! Και εκείνη είχε δεχτεί αμέσως. Χωρίς ενθουσιασμό...χωρίς όμως και δυσφορία. Και αυτό τον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο... Σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά... Το μόνο που είχε καταφέρει να εντοπίσει ήταν πως κάθε Παρασκευή βράδυ κάτι είχε να κάνει. Δεν ήξερε πόσο καιρό γινόταν αυτό γιατί εδώ και μήνες κάθε Παρασκευή έλλειπε από το σπίτι. Μια καινούρια συνεργασία τον υποχρέωνε να δουλεύει από Παρασκευή ως Κυριακή. Αλλά τις τρεις τελευταίες Παρασκευές λόγω κρίσης οι εμφανίσεις είχαν μειωθεί και κάθε Παρασκευή η Βασούλα έφευγε για λίγη ώρα. Αυτό το λίγη ώρα ήταν που δεν τον είχε προβληματίσει αρχικά. Σε μία ώρα είχε επιστρέψει τις δύο προηγούμενες φορές και αυτό τον είχε καθησυχάσει. Αλλά όταν του ανακοίνωσε πως και αυτή την Παρασκευή θα έφευγε ο διάολος μπήκε μέσα του. Δεν έμοιαζε για κάτι πονηρό εκ πρώτης όψεως, Εκείνη ούτε ενθουσιασμένη έδειχνε, ούτε βιαστική και πάντα του πρότεινε να πάει μαζί της. Και όμως η ευλάβεια που επαναλαμβανόταν το σκηνικό κάθε Παρασκευή εκείνον τον ενοχλούσε. Γιαυτό και απόψε θα την ακολουθούσε και θα μάθαινε... Το πιθανότερο ήταν να παραλογίζεται... Λες και ο σαδιστής που έκρυβε μέσα του ζητούσε αφορμές για να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Και την ώρα που έβγαινε πίσω της με διαφορά λεπτών, σκέφτηκε πως ειλικρινά δεν ήξερε τι προτιμούσε να δει απόψε.... Μια Βασούλα να παραδίδει ένα κλασέρ σημειώσεις για να επιβεβαιώσει πως όλα μεταξύ τους είχαν τελειώσει ή κάτι άλλο???
...................................................................................................................................................................
-Σήμερα θα μπούμε μέσα στο ξενοδοχείο για τον καθιερωμένο έλεγχο. Έχεις πρόβλημα? είπε σπάζοντας την σιωπή τόσων συναντήσεων και εκείνη τηρώντας την, απλά ένευσε συγκαταβατικά. Και την έπιασε μαλακά από το χέρι και την οδήγησε στο εσωτερικό του ξενοδοχείου. Προσπέρασαν την ρεσεψιόν και στάθηκαν ακόμα μια φορά μπροστά στον ανελκυστήρα. Αυτή τη φορά ελάχιστοι άνθρωποι περίμεναν μαζί τους. Προβληματισμένος φαινόταν ο Νίκος όσο ο ανελκυστήρας ανέβαινε, διαπίστωσε με πλήρη απάθεια η Βασούλα . Και ακόμα και όταν ξεκλείδωσε ένα δωμάτιο με μια κάρτα δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Λες και πλέον δεν την ένοιαζε απολύτως τίποτα.
-Με τη σημερινή συνάντηση ολοκληρώνεται το εξάμηνο, το ξέρεις? την ρώτησε κλείνοντας την πόρτα πίσω τους
-Το ξέρω, αποκρίθηκε εκείνη και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.
-Επιμένεις να θες να κάνεις αυτή την τρέλα? συνέχισε εκείνος γονατίζοντας μπροστά της
-Ναι... ψιθύρισε εκείνη χωρίς να τον κοιτάζει
-Ωραία...αυτή είναι και η τελευταία φορά που βρισκόμαστε. Βίον ανθόσπαρτο και καλά στέφανα , πέταξε ειρωνικά ενώ απομακρυνόταν πληγωμένος από κοντά της
-Ευχαριστούμε , είπε εκείνη χωρίς να αλλάξει έκφραση
-Και τώρα γδύσου. Μέχρι απόψε ήταν αρκετό να βλέπω πως δεν έχεις σημάδια σε εμφανή σημεία... Απόψε θέλω να βεβαιωθώ πως δεν υπάρχουν κρυμμένα, απαίτησε με γυρισμένη την πλάτη. Και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση του εκείνη είχε αρχίσει ήδη να βγάζει πειθήνια τα ρούχα της. Και όσο δεν την άκουγε να του απαντάει στην παράλογη απαίτηση του, γύρισε μπερδεμένος για να την βρει γυμνή μπροστά του.
-Τι σου έχει κάνει ρε Βασούλα.....? Η ζημιά έχει ξεφύγει πολύ παραπάνω από αυτό που φοβόμουν.... Ντύσου σε παρακαλώ.... της είπε συντετριμμένος και της έδωσε τα ρούχα της
-Μα γιατί το λες αυτό...Ούτε μισό σημάδι...Κοίτα... τον προέτρεψε απομακρύνοντας τον σωρό από τα ρούχα που κουβάρι της είχε αφήσει στην αγκαλιά της.
-Θα τον σκοτώσω , μα τον θεό θα τον σκοτώσω στο λέω...είπε και με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του την πήρε αγκαλιά έτσι γυμνή...
-Πως σε μετέτρεψε σε αυτό το πλάσμα...?Πως τα κατάφερε...? Που είναι η Βασούλα που είδα στο χωριό τότε? Τι της έχει κάνει....?Την κομμάτιασε...Η Βασούλα που ήξερα δεν θα δεχόταν από κανέναν να απαιτήσει να γυμνωθεί μπροστά του με το έτσι θέλω...Πόσο μάλλον σε εμένα... Που είσαι??? Κάπου εκεί μέσα είσαι εσύ δεν μπορεί να χάθηκες για πάντα...Έλα πίσω! Βρίσε με! Αυτό ήθελα! Αυτό ήλπιζα!!!! Να ζητήσω κάτι τρελό για να σε ξυπνήσω αλλά απέτυχα.... Σε παρακαλώ...γύρνα πίσω!!! Γύρνα και ας μην σε έχω ποτέ... Απλά γύρνα σε ικετεύω, την παρακάλεσε και εκείνη ξαφνικά συνειδητοποίησε τι συνέβαινε... Ήταν γυμνή και ήταν μέσα στην αγκαλιά του...Εκείνη την αγκαλιά που θύμιζε τόσο εκείνη την ανιδιοτελή αγκαλιά που είχε χάσει οριστικά. Και με τα λόγια του καταπέλτες να την χτυπάνε από παντού ένας τεράστιος πόνος την πλημμύρισε από παντού και ήταν τόσο μεγάλος και τόσο ανυπόφορος που άρχισε να ουρλιάζει σαν λαβωμένο ζώο... Και οι μνήμες είχαν ξυπνήσει οριστικά... Με μια αγκαλιά, με μια ανιδιοτελή αγκαλιά όλα πονούσαν όπως θα έπρεπε να πονάνε εξαρχής. Τα σπασίματα, οι μώλωπες, τα χαστούκια, οι απώλειες, τα ψέματα όλα ήταν εκεί μέσα σε αυτή την ανιδιοτελή αγκαλιά.
-Ναι πονάει το ξέρω...της έλεγε ήρεμα όσο εκείνη ούρλιαζε, έκλαιγε και προσπαθούσε να τον σπρώξει μακρυά της. Εκείνος όμως δεν την άφηνε... Της χάιδευε στοργικά το κεφάλι και την παρηγορούσε. Και κατάφερνε με αυτή την ηρεμία του, που από την πρώτη στιγμή είχε διακρίνει πάνω του, να κάνει τον πόνο με έναν μαγικό τρόπο πιο υποφερτό...
-Μην μου το κάνεις αυτό...μην με γυρνάς πάλι πίσω...δεν μπορώ άλλο... είπε ξέπνοα όταν βρήκε την αυτοκυριαρχία της
-Μπορείς Βασούλα! Κοίταξε με στα μάτια! Μπορείς!!! Πάμε τώρα στην αστυνομία...
-Δεν έχω καμία απόδειξη αυτή τη στιγμή...Δεν θα με πιστέψουν...
-Θα έρθω και εγώ μαζί..Θα επιβεβαιώσω ότι τους πεις. Θα το πούμε και στην Ελπίδα. Θα βγάλουμε ασφαλιστικά μέτρα. Δεν θα μπορεί να σε πλησιάσει ποτέ ξανά... Άκουσε με...
-Τα πράγματα μου... πρέπει να πάρω τα πράγματα μου...
-Θα τα πάρεις αργότερα..
-Όχι , όχι θα πάω απόψε σπίτι κανονικά και αύριο το πρωί που θα φύγει θα φύγω. Αν δεν γυρίσω απόψε θα γίνει φασαρία...Και δεν μπορώ να πάω ούτε στην Ελπίδα...θα είναι κάπου έξω και ήταν πολύ χαρούμενη που θα πήγαινε εκεί απόψε. Δεν μπορώ να της το χαλάσω απόψε... Αύριο το πρωί θα πάω από εκεί και θα της μιλήσω..
-Και τι σε κάνει να πιστεύεις πως δεν θα το καταλάβει εκείνος απόψε ρε Βασούλα?
-Δεν θα το καταλάβει... ξέρω πως να προσποιούμαι.. πίστεψε με τελευταία το έχω εξασκήσει τόσο πολύ που μου έχει γίνει δεύτερη φύση όπως διαπίστωσες, είπε και άρχισε να ντύνεται..
-Δεν ξέρω , δεν το βρίσκω καλή ιδέα...
-Μην ανησυχείς... ήταν να μην ξυπνήσω...και τα κατάφερες Νίκο...με ξύπνησες για τα καλά... Σε ευχαριστώ...
-Κάνε μου μόνο μια χάρη... Στείλε μου ένα μήνυμα ότι όλα πάνε καλά...μέχρι αύριο το πρωί θα τρελαθώ..
-Θα σου στείλω... Και εγώ θέλω μια τελευταία χάρη..Αύριο θα έρθεις να με πάρεις? Στις δέκα έχει πρόβα και θα φύγει...
-Δέκα και μισή θα είμαι από κάτω. Εγώ θα σε πάω στης Ελπίδας. Της το λέμε και μαζί αν θες.
-Όχι όχι, μόνο να με πας ..Μόνη μου θα της τα πω όλα...
-Όλα?
-Όλα Νίκο...έχεις πρόβλημα?
-Φυσικά και δεν έχω...Χρόνια το περιμένω αυτό Βασούλα ...
-Μην μπερδεύεσαι...η σχέση η δική μας δεν αλλάζει...
-Το ξέρω και δεν σου ζητάω τίποτα...Μόνο την αλήθεια θέλω να ηρεμήσει και η δική μου συνείδηση...
-Και πάλι σε ευχαριστώ, είπε και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο βγαίνοντας από το δωμάτιο.
Τέλος Φεβρουαρίου ήταν και όλος ο κόσμος είχε χυθεί στους δρόμους για τις Απόκριες... Ειρωνεία της φαινόταν στην διαδρομή της επιστροφής πως μέσα στις απόκριες θα έβγαζε επιτέλους εκείνη τη δική της μάσκα και θα έπαιρνε αέρα... Αλλά θα το έκανε... Δρόμος επιστροφής δεν υπήρχε. Θα πήγαινε στην αστυνομία. Θα τα έλεγε όλα στην Ελπίδα και ήλπιζε εκείνη να καταλάβει. Θα ξαναγινόταν αυτό που κάποτε είχε υπάρξει. Θα έπαιρνε λίγο χρόνο , αλλά θα τα κατάφερνε. Ήταν η Βασούλα στο κάτω κάτω, η Βασούλα που όταν της πετούσαν πέτρες δεν καθόταν να της τρώει αδιαμαρτύρητα..πετούσε και εκείνη πίσω! Γιατί ο έρωτας της ζωής της πέτρες της πετούσε και την είχε γεμίσει τρύπες που έμπαζαν από παντού. Και τόσα χρόνια μετά , παρά τις εμπειρίες στην αφετηρία από όπου είχε ξεκινήσει ήταν...Να απορεί και πάλι πως μπορούσε, κάτι που πλέον δεν έμοιαζε θεωρητικά μόνο επιθετικό αλλά ήταν κιόλας, να είναι και γλυκό ταυτόχρονα...Αλλά θα την έβρισκε κάποτε την απάντηση, σκέφτηκε αισιόδοξα ξεκλειδώνοντας την πόρτα του διαμερίσματος. Και βλέποντας το πρόσωπο του Μάνου ήξερε πως η τελική τους παρτίδα απόψε θα παιζόταν τελικά. Και αντί να φύγει τρέχοντας, πήρε μια βαθιά ανάσα και ετοιμάστηκε για την τελική αναμέτρηση. Γιατί διάολε ήταν η Βασούλα και τίποτα δεν θα την έκανε ξανά να το ξεχάσει!
-Δεν ξέρω Ελπίδα...
-Πως δεν ξέρεις? Εσύ δεν μου είπες στην Αγγλία να θυμάμαι πως δεν υπάρχει λάθος και σωστό?
-Ναι το είπα...
-Τι έχεις Βασούλα μου?
-Τίποτα μια χαρά είμαι...
-Αγχωμένη για το γάμο είσαι? Είναι νωρίς ακόμα μην το σκέφτεσαι...Μέχρι το καλοκαίρι έχουμε καιρό. Και μην ανησυχείς παρέα θα πάμε στο χωριό να το πούμε στους δικούς σου...Αχ πόσο χαίρομαι για σένα να ήξερες!
-Το ξέρω..
-Λοιπόν και συνεχίζω... Ξέρεις που έκλεισε ο Αργύρης να πάμε την Παρασκευή που έρχεται?? Σε ένα εξαιρετικό μαγαζί που καιρό είχα βάλει στο μάτι αλλά που χρειαζόταν μήνες πριν κράτηση! Και εκείνος την είχε κάνει Βασούλα και ας μην ήξερε αν θα ήμασταν μαζί.. Δεν είναι πολύ γλυκό και ρομαντικό από μέρους του?
-Ναι .. είναι.. πολύ χαίρομαι και εγώ για σένα...
-Είδες ρε Βασούλα όλα καλά θα πάνε. Εσύ θα παντρευτείς τον Μάνο και εγώ που θα πάει, θα ξαναγεννηθώ από τις στάχτες μου... Είμαι σε καλό δρόμο σου λέω. Η μάνα μου δε όταν της είπα πως βγαίνω πλέον με τον Αργύρη μόνο τα κλάματα δεν έβαλε από την χαρά της. Ναι όλα καλά θα πάνε...
-Ναι όλα καλά θα πάνε, είπε η Βασούλα και αγκάλιασε την αισιόδοξη Ελπίδα λίγο πιο σφιχτά από συνήθως... Και την φίλησε και έφυγε βγαίνοντας στην βροχή για να επιστρέψει σπίτι της. Ο Μάνος μέρες τώρα κουβαλούσε τα τελευταία του πράγματα και όλα τα δωμάτια έμοιαζαν βομβαρδισμένα. Σιγά σιγά θα τα τακτοποιούσε όλα.
Η προθεσμία του εξαμήνου άλλωστε κόντευε να εκπνεύσει. Ο Νίκος πλέον θα είχε βεβαιωθεί πως δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο και θα αραίωναν και εκείνες τις συναντήσεις που σαν βαρίδι την έδεναν με τον άνθρωπο που κάποτε είχε υπάρξει.Γιατί πλέον το μόνο που την κρατούσε σε επαφή με τον αλλοτινό εαυτό της ήταν το βλέμμα εκείνου όποτε την συναντούσε. Αυτή η μικρή κλωστίτσα...που σύντομα θα κοβόταν.. Και μπορεί εκείνος να είχε παραιτηθεί από την προσπάθεια να της αλλάξει γνώμη για τον γάμο, αλλά συνέχιζε και ερχόταν. Καθόταν μαζί της δέκα λεπτά έξω από το ξενοδοχείο μέχρι εκείνη να κάνει δύο τσιγάρα και ύστερα έφευγε. Και όλα αυτά πια μέσα στην απόλυτη σιωπή....Από παντού σιωπή... Μέσα της ...γύρω της...
-Που θα πας μωρό μου?
-Να δώσω κάτι σημειώσεις σε μια συνάδελφο δεν θα αργήσω..Θες να έρθεις μαζί?
-Όχι άστο, θα κάτσω να κάνω πρόβα ένα κομμάτι καινούριο
-Δεν θα αργήσω , είπε και βγήκε από το διαμέρισμα κρατώντας ένα μεγάλο κλασέρ.
Και άφησε ο Μάνος βιαστικά την κιθάρα από χέρια του τη στιγμή που η πόρτα έκλεισε πίσω της. Κάτι δεν πήγαινε καλά... Τους τελευταίους μήνες η Βασούλα είχε γίνει ότι εκείνος ήθελε, αλλά δεν του άρεσε. Ναι το παραδεχόταν... καθόλου δεν του άρεσε ! Γιαυτό και την είχε απατήσει με ευκολία τότε τα Χριστούγεννα. Επιτέλους μπορούσε και λειτουργούσε και με άλλες γυναίκες! Τελικά δεν τον είχε ευνουχίσει εντελώς όπως νόμιζε. Και θα την είχε παρατήσει αν δεν είχε αυτό το προαίσθημα ότι κάτι δεν κολλούσε σε αυτή την απότομη μεταστροφή. Αλλά όσο και αν έψαχνε, όσο και αν την παρατηρούσε, τίποτα δεν έβρισκε και αυτό τον εκνεύριζε απίστευτα. Αντί λοιπόν να φύγει μακρυά από αυτή την χλιαρή εκδοχή της Βασούλας που δεν τον έφτιαχνε πια σε κανένα επίπεδο έκανε το πλέον παράλογο και της ξαναζήτησε να παντρευτούν! Και εκείνη είχε δεχτεί αμέσως. Χωρίς ενθουσιασμό...χωρίς όμως και δυσφορία. Και αυτό τον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο... Σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά... Το μόνο που είχε καταφέρει να εντοπίσει ήταν πως κάθε Παρασκευή βράδυ κάτι είχε να κάνει. Δεν ήξερε πόσο καιρό γινόταν αυτό γιατί εδώ και μήνες κάθε Παρασκευή έλλειπε από το σπίτι. Μια καινούρια συνεργασία τον υποχρέωνε να δουλεύει από Παρασκευή ως Κυριακή. Αλλά τις τρεις τελευταίες Παρασκευές λόγω κρίσης οι εμφανίσεις είχαν μειωθεί και κάθε Παρασκευή η Βασούλα έφευγε για λίγη ώρα. Αυτό το λίγη ώρα ήταν που δεν τον είχε προβληματίσει αρχικά. Σε μία ώρα είχε επιστρέψει τις δύο προηγούμενες φορές και αυτό τον είχε καθησυχάσει. Αλλά όταν του ανακοίνωσε πως και αυτή την Παρασκευή θα έφευγε ο διάολος μπήκε μέσα του. Δεν έμοιαζε για κάτι πονηρό εκ πρώτης όψεως, Εκείνη ούτε ενθουσιασμένη έδειχνε, ούτε βιαστική και πάντα του πρότεινε να πάει μαζί της. Και όμως η ευλάβεια που επαναλαμβανόταν το σκηνικό κάθε Παρασκευή εκείνον τον ενοχλούσε. Γιαυτό και απόψε θα την ακολουθούσε και θα μάθαινε... Το πιθανότερο ήταν να παραλογίζεται... Λες και ο σαδιστής που έκρυβε μέσα του ζητούσε αφορμές για να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Και την ώρα που έβγαινε πίσω της με διαφορά λεπτών, σκέφτηκε πως ειλικρινά δεν ήξερε τι προτιμούσε να δει απόψε.... Μια Βασούλα να παραδίδει ένα κλασέρ σημειώσεις για να επιβεβαιώσει πως όλα μεταξύ τους είχαν τελειώσει ή κάτι άλλο???
...................................................................................................................................................................
-Σήμερα θα μπούμε μέσα στο ξενοδοχείο για τον καθιερωμένο έλεγχο. Έχεις πρόβλημα? είπε σπάζοντας την σιωπή τόσων συναντήσεων και εκείνη τηρώντας την, απλά ένευσε συγκαταβατικά. Και την έπιασε μαλακά από το χέρι και την οδήγησε στο εσωτερικό του ξενοδοχείου. Προσπέρασαν την ρεσεψιόν και στάθηκαν ακόμα μια φορά μπροστά στον ανελκυστήρα. Αυτή τη φορά ελάχιστοι άνθρωποι περίμεναν μαζί τους. Προβληματισμένος φαινόταν ο Νίκος όσο ο ανελκυστήρας ανέβαινε, διαπίστωσε με πλήρη απάθεια η Βασούλα . Και ακόμα και όταν ξεκλείδωσε ένα δωμάτιο με μια κάρτα δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Λες και πλέον δεν την ένοιαζε απολύτως τίποτα.
-Με τη σημερινή συνάντηση ολοκληρώνεται το εξάμηνο, το ξέρεις? την ρώτησε κλείνοντας την πόρτα πίσω τους
-Το ξέρω, αποκρίθηκε εκείνη και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.
-Επιμένεις να θες να κάνεις αυτή την τρέλα? συνέχισε εκείνος γονατίζοντας μπροστά της
-Ναι... ψιθύρισε εκείνη χωρίς να τον κοιτάζει
-Ωραία...αυτή είναι και η τελευταία φορά που βρισκόμαστε. Βίον ανθόσπαρτο και καλά στέφανα , πέταξε ειρωνικά ενώ απομακρυνόταν πληγωμένος από κοντά της
-Ευχαριστούμε , είπε εκείνη χωρίς να αλλάξει έκφραση
-Και τώρα γδύσου. Μέχρι απόψε ήταν αρκετό να βλέπω πως δεν έχεις σημάδια σε εμφανή σημεία... Απόψε θέλω να βεβαιωθώ πως δεν υπάρχουν κρυμμένα, απαίτησε με γυρισμένη την πλάτη. Και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση του εκείνη είχε αρχίσει ήδη να βγάζει πειθήνια τα ρούχα της. Και όσο δεν την άκουγε να του απαντάει στην παράλογη απαίτηση του, γύρισε μπερδεμένος για να την βρει γυμνή μπροστά του.
-Τι σου έχει κάνει ρε Βασούλα.....? Η ζημιά έχει ξεφύγει πολύ παραπάνω από αυτό που φοβόμουν.... Ντύσου σε παρακαλώ.... της είπε συντετριμμένος και της έδωσε τα ρούχα της
-Μα γιατί το λες αυτό...Ούτε μισό σημάδι...Κοίτα... τον προέτρεψε απομακρύνοντας τον σωρό από τα ρούχα που κουβάρι της είχε αφήσει στην αγκαλιά της.
-Θα τον σκοτώσω , μα τον θεό θα τον σκοτώσω στο λέω...είπε και με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του την πήρε αγκαλιά έτσι γυμνή...
-Πως σε μετέτρεψε σε αυτό το πλάσμα...?Πως τα κατάφερε...? Που είναι η Βασούλα που είδα στο χωριό τότε? Τι της έχει κάνει....?Την κομμάτιασε...Η Βασούλα που ήξερα δεν θα δεχόταν από κανέναν να απαιτήσει να γυμνωθεί μπροστά του με το έτσι θέλω...Πόσο μάλλον σε εμένα... Που είσαι??? Κάπου εκεί μέσα είσαι εσύ δεν μπορεί να χάθηκες για πάντα...Έλα πίσω! Βρίσε με! Αυτό ήθελα! Αυτό ήλπιζα!!!! Να ζητήσω κάτι τρελό για να σε ξυπνήσω αλλά απέτυχα.... Σε παρακαλώ...γύρνα πίσω!!! Γύρνα και ας μην σε έχω ποτέ... Απλά γύρνα σε ικετεύω, την παρακάλεσε και εκείνη ξαφνικά συνειδητοποίησε τι συνέβαινε... Ήταν γυμνή και ήταν μέσα στην αγκαλιά του...Εκείνη την αγκαλιά που θύμιζε τόσο εκείνη την ανιδιοτελή αγκαλιά που είχε χάσει οριστικά. Και με τα λόγια του καταπέλτες να την χτυπάνε από παντού ένας τεράστιος πόνος την πλημμύρισε από παντού και ήταν τόσο μεγάλος και τόσο ανυπόφορος που άρχισε να ουρλιάζει σαν λαβωμένο ζώο... Και οι μνήμες είχαν ξυπνήσει οριστικά... Με μια αγκαλιά, με μια ανιδιοτελή αγκαλιά όλα πονούσαν όπως θα έπρεπε να πονάνε εξαρχής. Τα σπασίματα, οι μώλωπες, τα χαστούκια, οι απώλειες, τα ψέματα όλα ήταν εκεί μέσα σε αυτή την ανιδιοτελή αγκαλιά.
-Ναι πονάει το ξέρω...της έλεγε ήρεμα όσο εκείνη ούρλιαζε, έκλαιγε και προσπαθούσε να τον σπρώξει μακρυά της. Εκείνος όμως δεν την άφηνε... Της χάιδευε στοργικά το κεφάλι και την παρηγορούσε. Και κατάφερνε με αυτή την ηρεμία του, που από την πρώτη στιγμή είχε διακρίνει πάνω του, να κάνει τον πόνο με έναν μαγικό τρόπο πιο υποφερτό...
-Μην μου το κάνεις αυτό...μην με γυρνάς πάλι πίσω...δεν μπορώ άλλο... είπε ξέπνοα όταν βρήκε την αυτοκυριαρχία της
-Μπορείς Βασούλα! Κοίταξε με στα μάτια! Μπορείς!!! Πάμε τώρα στην αστυνομία...
-Δεν έχω καμία απόδειξη αυτή τη στιγμή...Δεν θα με πιστέψουν...
-Θα έρθω και εγώ μαζί..Θα επιβεβαιώσω ότι τους πεις. Θα το πούμε και στην Ελπίδα. Θα βγάλουμε ασφαλιστικά μέτρα. Δεν θα μπορεί να σε πλησιάσει ποτέ ξανά... Άκουσε με...
-Τα πράγματα μου... πρέπει να πάρω τα πράγματα μου...
-Θα τα πάρεις αργότερα..
-Όχι , όχι θα πάω απόψε σπίτι κανονικά και αύριο το πρωί που θα φύγει θα φύγω. Αν δεν γυρίσω απόψε θα γίνει φασαρία...Και δεν μπορώ να πάω ούτε στην Ελπίδα...θα είναι κάπου έξω και ήταν πολύ χαρούμενη που θα πήγαινε εκεί απόψε. Δεν μπορώ να της το χαλάσω απόψε... Αύριο το πρωί θα πάω από εκεί και θα της μιλήσω..
-Και τι σε κάνει να πιστεύεις πως δεν θα το καταλάβει εκείνος απόψε ρε Βασούλα?
-Δεν θα το καταλάβει... ξέρω πως να προσποιούμαι.. πίστεψε με τελευταία το έχω εξασκήσει τόσο πολύ που μου έχει γίνει δεύτερη φύση όπως διαπίστωσες, είπε και άρχισε να ντύνεται..
-Δεν ξέρω , δεν το βρίσκω καλή ιδέα...
-Μην ανησυχείς... ήταν να μην ξυπνήσω...και τα κατάφερες Νίκο...με ξύπνησες για τα καλά... Σε ευχαριστώ...
-Κάνε μου μόνο μια χάρη... Στείλε μου ένα μήνυμα ότι όλα πάνε καλά...μέχρι αύριο το πρωί θα τρελαθώ..
-Θα σου στείλω... Και εγώ θέλω μια τελευταία χάρη..Αύριο θα έρθεις να με πάρεις? Στις δέκα έχει πρόβα και θα φύγει...
-Δέκα και μισή θα είμαι από κάτω. Εγώ θα σε πάω στης Ελπίδας. Της το λέμε και μαζί αν θες.
-Όχι όχι, μόνο να με πας ..Μόνη μου θα της τα πω όλα...
-Όλα?
-Όλα Νίκο...έχεις πρόβλημα?
-Φυσικά και δεν έχω...Χρόνια το περιμένω αυτό Βασούλα ...
-Μην μπερδεύεσαι...η σχέση η δική μας δεν αλλάζει...
-Το ξέρω και δεν σου ζητάω τίποτα...Μόνο την αλήθεια θέλω να ηρεμήσει και η δική μου συνείδηση...
-Και πάλι σε ευχαριστώ, είπε και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο βγαίνοντας από το δωμάτιο.
Τέλος Φεβρουαρίου ήταν και όλος ο κόσμος είχε χυθεί στους δρόμους για τις Απόκριες... Ειρωνεία της φαινόταν στην διαδρομή της επιστροφής πως μέσα στις απόκριες θα έβγαζε επιτέλους εκείνη τη δική της μάσκα και θα έπαιρνε αέρα... Αλλά θα το έκανε... Δρόμος επιστροφής δεν υπήρχε. Θα πήγαινε στην αστυνομία. Θα τα έλεγε όλα στην Ελπίδα και ήλπιζε εκείνη να καταλάβει. Θα ξαναγινόταν αυτό που κάποτε είχε υπάρξει. Θα έπαιρνε λίγο χρόνο , αλλά θα τα κατάφερνε. Ήταν η Βασούλα στο κάτω κάτω, η Βασούλα που όταν της πετούσαν πέτρες δεν καθόταν να της τρώει αδιαμαρτύρητα..πετούσε και εκείνη πίσω! Γιατί ο έρωτας της ζωής της πέτρες της πετούσε και την είχε γεμίσει τρύπες που έμπαζαν από παντού. Και τόσα χρόνια μετά , παρά τις εμπειρίες στην αφετηρία από όπου είχε ξεκινήσει ήταν...Να απορεί και πάλι πως μπορούσε, κάτι που πλέον δεν έμοιαζε θεωρητικά μόνο επιθετικό αλλά ήταν κιόλας, να είναι και γλυκό ταυτόχρονα...Αλλά θα την έβρισκε κάποτε την απάντηση, σκέφτηκε αισιόδοξα ξεκλειδώνοντας την πόρτα του διαμερίσματος. Και βλέποντας το πρόσωπο του Μάνου ήξερε πως η τελική τους παρτίδα απόψε θα παιζόταν τελικά. Και αντί να φύγει τρέχοντας, πήρε μια βαθιά ανάσα και ετοιμάστηκε για την τελική αναμέτρηση. Γιατί διάολε ήταν η Βασούλα και τίποτα δεν θα την έκανε ξανά να το ξεχάσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: